In 1924 nam de Imperial Society of Teachers of Dancing (ISTD) het initiatief om de dansen te standaardiseren.

Een afdeling van het ISTD, het ballroom comité werd hiermee belast. Dit bestond uit allemaal 'grote dansers' uit die tijd. Alle toen bekende dansen werden gestandaardiseerd, echter zonder de Weense wals, want daar was men in die tijd in Engeland niet zo van gecharmeerd.

De Engelse wals was de enige echte. Later is de Weense wals toch nog aan het rijtje van moderne dansen toegevoegd. Voor alle ballroom dansen geldt dat het progressieve dansen zijn. De paren maken volledig gebruik van de dansvloer.

Tijdens het dansen ligt het accent op de eerste maat (en ook op de derde bij Tango en quickstep).

 

De golvende beweging van de Engelse Wals is om op weg te zweven. Dit is ook meestal de eerste dans die bij wedstrijden wordt gedanst. Op wedstrijden duurt de Engelse Wals ca. 1,5 - 2 minuten en is de officiële snelheid van deze dans vast gesteld op 30bpm.

De Engelse wals is een dans met zachte ronde bewegingen. Welke door het op het juiste moment van rijzen en dalen ontstaan.

Hoe leg je uit welke uitstraling bij de Engelse wals hoort ...... Een melancholiek romantische sfeer met veel maanlicht en rozengeur.

Dus laat je tijdens deze dans maar weg zweven op de muziek en probeer jezelf voor te stellen in de meest romantische omgeving die je je maar kan voorstellen. De voorloper van de Engelse wals was de Boston, die reeds in 1874 uit Amerika werd ingevoerd. Deze dans vond echter pas vanaf 1922 zijn verbreiding als modedans (naast de Tango). Het vreemde van de Boston was dat het paar naast elkaar stond en niet in danshouding zoals wij nu gewend zijn. Direct na de Eerste Wereldoorlog kwam er meer vorm in de Engelse wals.

In 1921 werd besloten dat het basisfiguur van de Engelse wals zou zijn: stap, stap, sluit. In 1926/1927 kwam er een aanmerkelijke verbetering in de Engelse wals; de basis werd verandert in stap, zijwaarts, sluit. Door deze basisverandering was men in staat meerdere variaties te dansen die gestandaardiseerd werden door de Imperial Society of Teachers of Dancing (ISTD).

Vele van deze variaties worden nog steeds gedanst.

 

De Tango is de enige ballroom dans die niet uit Europa komt en heeft daarom een totaal andere uitstraling als de overige dansen.

Op wedstrijden duurt de tango ca. 1,5 - 2 minuten en is de officiële snelheid van deze dans vast gesteld op 33bpm.

De duidelijke verschillen tussen de slows en quicks, de onverwachte lijnen en het vooral niet rijzen en dalen zijn karakteristiek voor de tango. De Tango vereist van de dansers enige arrogantie in hun houding en uitstraling. Deze uitstraling moet natuurlijk lijken en niet verkrampt. Dit is geen eenvoudige opgave en vereist zeer veel oefening. De figuren die je danst bepalen gedeeltelijk je uitstraling.

Ook de danshouding verschilt lichtelijk van de andere ballroomdansen.

Bij de Tango staat de dame nog meer rechts van de heer (voor de dames links) en de heer staat door zijn rechterheup en de dame door haar linkerheup heen. Dit zorgt ervoor dat het rijzen en dalen voorkomen kan worden.

In de Tango is het dan ook niet mogelijk om met gesloten voeten te staan.

De Tango komt uit Zuid-Amerika en wel in hoofdzaak uit Argentinië, waar de dans als eerste gedanst werd in "Barria de Las Ranas", de ordinairste wijk van Buenos Aires. De naam was toen "Baile con corte" hetgeen betekent: "dans met een rust". De "dandy's" van Buenos Aires veranderde de dans op twee manieren. Ten eerste werd het zogenaamde "polkaritme" veranderd in het "Habanera-ritme" en ten tweede noemde men de dans "Tango". Reeds in 1900 werd door verschillende amateurs,echter zonder succes, geprobeerd de Argentijnse dans in Parijs te introduceren. De Parijse dansleraar Robert heeft er veel toe bijgedragen de Tango populair te doen worden. Het pad van de Tango is echter niet over rozen gegaan, er waren vele tegenstanders maar ook voorstanders van deze dans. Vooral de Franse bisschoppen waren tegen de dans. Ze wezen op de verleidelijke en zwoele natuur van de Tango en zij die haar dansten liepen gevaar met de sacramenten.

 

 

De Weense wals beschikt niet over veel figuren en is een zeer oude dans, maar hij wordt nog steeds gedanst tijdens wedstrijden.

Op wedstrijden duurt de Weense wals ca. 1 - 1,5 minuut en is de officiële snelheid van deze dans vast gesteld op 60bpm.

Bij deze dans denkt men vaak aan vergane tijden, aan het Engelse en Oostenrijkse hof en echte balzalen. En natuurlijk niet te vergeten de Sissi jurken. De weense wals is een zeer inspannende dans waarbij er enkel links en rechtsom gedraaid wordt met als onderbreking de fleckerls (snelle draai op de plaats) met een check.

Om duizeligheid te voorkomen kan je een vast punt in de zaal nemen waar je je op richt. Ook bij deze dans is het strekken van je kanten (je zij en ook hier weer zonder je armen op te tillen) erg belangrijk.

Daarnaast is het zaak je passen goed aan elkaar aan te passen zodat je tijdens het dansen niet je partner uit balans haalt.

Men kan tot de 12e en 13e eeuw terug gaan om in de Nachtanz in 3/4 maat, het begin van de wals te zien.

De wals die oorspronkelijk van Duitse afkomst is, komt uit Beieren en werd toen de "Duitse" genoemd. Toch zijn de meningen over de oorsprong van de wals zeer verdeeld. Volgens een artikel in het Parijse blad "La Patire" (het vaderland) van 17 januari 1882, zou de wals voor het eerst op 9 november 1178 in Parijs gedanst zijn. Wel niet onder onder de naam Wals maar onder de naam Volta welke stamt uit de Provence. Vermoedelijk is dit een dans in 3/4 maat geweest welke de Fransen als voorloper van de Wals beschouwen.

De eerste walsmelodie dateert uit 1770. In 1775 werd de wals in Parijs geïntroduceerd, maar het duurde nog geruime tijd eer deze dans overal gedanst werd. Zo schreef in 1813 Byron nog tegen de Wals, al zijnde onkuis. Maar in 1816 werd de Wals ook in Engeland geaccepteerd. Dat men nog niet overal de strijd tegen de Wals had opgegeven bleek uit het boek over de goede manieren van Mevrouw Celbart, dat in 1833 verscheen. Volgens haar was het voor de gehuwde dames toegestaan deze dans uit te voeren, maar zij noemde de dans "a dance of too loose character for maidens to perform".

 

De vrolijkste dans van de ballroomdansen.

Op wedstrijden duurt de Quickstep ca. 1,5 - 2 minuten en is de officiële snelheid van deze dans vast gesteld op 50bpm.

Snelheid, bewegen en draaien staan centraal in de Quickstep. De quickstep is de enige ballroom dans waarbij beide voeten tegelijkertijd los komen van de vloer. Letterlijk dus voetjes van de vloer. Heerlijk ontspannen samen over de vloer schieten. Blij en vrolijk dat is de quickstep. Natuurlijk vraagt het veel oefening om samen precies gelijk los te komen van de dansvloer, maar het is niet de bedoeling dat het publiek dit merkt. Het publiek moet denken: "kijk eens hoe heerlijk dat paar over de vloer zweeft, alsof het natuurlijk is". Probeer wel een duidelijk verschil te dansen in je slows en quicks. Hierdoor krijgt men het idee dat je je nog beter over de vloer beweegt.

In de jaren twintig speelden veel bands de (slow)foxtrot veel te snel. Er werd veel over geklaagd. Zelfs diverse bekende kranten en bladen schreven hier over. Man sprak in die tijd dan ook over een "quick-time-foxtrot". De Charleston had dan ook veel invloed op deze dans. Uiteindelijk bleef de snelle versie bestaan onder de naam die we nu allemaal kennen: Quickstep